Backpacken door Java

Hoi iedereen, Ditmaal reis ik niet meer alleen, maar met twee vriendinnen Sarah en Leentje. Ondertussen zijn we ongeveer een weekje in Java met alweer heel wat verhalen! Dinsdag 09/07 kwamen we om 21u lokale tijd aan in Jakarta. Op de luchthaven gingen we direct op zoek naar een taxi die ons naar ons hostel zou brengen. We hadden een prijs van 200.000 roepias. We wisten ook welke maatschappijen te vertrouwen waren en welke niet. Na even hardnekkig over onze prijs te onderhandelen, vonden we een taxi die ons veilig naar het hostel bracht. In het midden van de drukke stad Jakarta vonden we een oase van rust. Dit bleek ook zo te zijn want de volgende dag sliepen we tot half 11! Na deze broodnodige slaap trokken we op pad doorheen de stad. We wandelen zo een 25 min naar het station waar we onze treintickets kopen om te reizen naar Yogyakarta. Op het einde van de dag hebben we de locals niet meer nodig om de drukke wegen over te steken en om ons een weg te banen tussen de eeuwig aanwezige scooters. Onveilig voelen we ons helemaal niet, maar we schrikken wel van de tegenstellingen in deze stad. Zo zie je de sloppenwijken reiken tot onder de grote kantoorgebouwen. Het is bloedheet in de stad, maar omwille van de Islam lopen we de hele dag helemaal bedekt rond. Zweten doen we dus zeker! We genieten alvast van onze eerste fried rice 's middags en nasi goreng 's avonds.De volgende ochtend staan we om 06u40 op om ons klaar te maken voor de drukke lange wandeling met rugzak van het hostel naar het treinstation. Tijdens de rit mogen we acht uur lang genieten van prachtige vergezichten. We zien rijstvelden, bergen en kleine gemeenschappen waar kinderen gevaarlijk dicht tegen de rijdende trein spelen. Aangekomen in Yogyakarta bieden heel wat becak rijders zich aan om ons naar het hotel te brengen. De becak is een fiets met vooraan zitjes voor ons. We wilden hun het niet aandoen om met onze zware rugzakken vooraan in de fiets te gaan zitten, daarm namen we weer een taxi die ons naar een hotel bracht in een leuke wijk in de stad. Het is echt super handig om de prijs van een kamer te kunnen delen door drie, en ze leggen zonder problemen een extra matras bij. De volgende ochtend verkennen we de stad door te wandelen door de plaatselijke markt waar vrouwen groenten en fruit verkopen. Wat me zeker zal bijblijven is de stank van vrouwen die de kippen slachten onder de hete zon (even vegetarisch eten als gevolg!). We plannen tevens een trip naar Borobudur en Prambanan. Beide tempels zijn gewoon prachtig. We waren heel vebaasd om te zien dat er echt weinig toeristen aanwezig waren. Zo konden we mooie foto's maken. Onze derde dag in de streek van Yogyakarta vullen we door opnieuw de stad te verkennen (en ja, ook ritjes op de Becak!). We bezoeken het paleis van de Sultan, water castle en de vogelmarkt. Dit laatste was echt een geweldige ervaring. Je loopt tussen de locals die allerlei vogels verkopen maar ook vleermuizen (de dikke vampier-exemplaren), slangen, kuikens in flashy roze en groen, gevervde krabben, en ga zo maar door. Die dag besluiten we ook om zo wat te verdwalen in de kleine straatjes van de stad. Dit is heerlijk om even helemaal weg te zijn van het geluid van het verkeer en te zien hoe de mensen daar wonen. Ik had het gevoel dat men hier echt oprecht vriendelijk was en je niet constant iets wilt verkopen. Plots lopen we langs bomen met speciale vruchten die kinderen hier uit proberen te halen met stokken. Ik bleef staan en vroeg welke vruchten dit waren. Ze waren zo fier om dit ons te laten proeven. Even een heerlijk moment!

De volgende dag rijden we 12u lang in een warme bus naar de Bromo vulkaan. Eenmaal in de natuurljk zijn we erg blij dat we na een week in de drukte even de stad uit zijn en frisse lucht kunnen inademen. De volgende dag staan we om drie uur 's nachts op om de zonsopgang op de vulkaan te bewonderen. Hiervoor moeten we een uur wandelen naar de top van de vulkaan. We weten niet goed welke weg we opmoeten en het is volledig donker. De eigenaar van het hotel wou ons duidelijk geen goede info geven zodat we zouden toegeven aan een jeeptocht. Maar neen, wij gingen voor het avontuur en dat werd het ook! We liepen maar zagen geen weg en we wisten niet goed waar we moesten afslaan. Het enige wat we zagen was een meter voor ons omwille van onze zaklampen en de vulkaan in de verte. Plots worden we onringd door 'gidsen' die ons wel de weg zullen wijzen. Ik voel me niet veilig en we besluiten te wachten op een ander groepje wandelaars zodat we toch zeker niet alleen in het donker vastzitten. Even later verschijnen er andere mensen en we gaan met hun op pad. We worden de hele weg achtervolgd door een man op een paard die ons tegen betaling wel de weg wil wijzen. Maar eigenlijk volgen we stiekem hem. Plots zien we in de duisternis een diepe canyon opduiker recht voor ons! We beginnen allemaal te gillen en denken dat de man ons er in heeft geluisd. Hij begint te lachen en zegt dat hij de weg wel kent. Maar neen we geven niet op. We klimmen in en door de canyon en belanden zo aan de andere kant. Hier zien we meer en meer mensen voetstappen opduiken, en dat wordt ons spoor tot aan de trappen bij de vulkaan. Oef we zijn er! Dan nog even klimmen en genieten van een prachtig uitzicht! Hierna moesten we weer een volledige dag reizen tot onze volgende bestemming... de Ijen. Dit is een berg met zwavel in de kern. Deze zwavel wordt hier uit de berg gehaald en door dragers (mensen) uit de krater en dan tot aan voet van de berg gebracht. Deze mannen dragen per keer zo een 80kg op hun rug. Wij deden de wandeling van vier uur in de ochtend van zo een vier km op de top van de berg tot in de kern waar de mensen de zwavel verkrijgen. Zo liepen we dicht bij deze moedige mannen die dit werk voor maar 7 euro per dag doen. Helemaal aan de kern kregen we te maken met verschikkelijke dampen die stonken naar rotte eieren. Degene die dit werk doen, sterven vaak op heel jonge leeftijd omwille van de slechte stoffen. Een hele aangrijpende dag was dit. Volgend verhaal zullen gaan over onze avonturen op Bali.