Mandela Day

De afgelopen week was het erg druk met het afnemen van vragenlijsten. Ik ben gisteren voor de laatste keer meegegaan met de CCG's, want ik heb er al meer dan 100 kunnen verzamelen. Elke dag maak je iets anders mee, zoals bijvoorbeeld vorige week woensdag. Auntie Temela nam me mee naar de shags in Wentworth. Dit zijn zelfgebouwde illegale woningen van hout, golfplaten en dekens. In deze woningen van 6m2 is er geen stromend water of elektriciteit te vinden. In het eerste huisje waar we gingen aankloppen trof ik een vrouw aan op bed en dat was tevens ook een van de weinige meubels die ik daar kon vinden. Ze wou heel graag de vragenlijst invullen. Toen ik naar haar geboortedatum keek zag ik dat ze een jaar jonger was dan mij en een kind van 8 jaar heeft. Ik kreeg het even moeilijk toen ik me voorstelde dat ik in dergelijke omstandigheden moest leven. Ze was heel erg vriendelijk dus ik stelde heel wat vragen over het leven in de shags. Het is helemaal niet veilig om daar te leven, want ze krijgen veel te maken met geweld en drugs, zo vertelde ze me. Niet veel later hoorden we buiten heel wat gestommel, geroep en zagen we door de spleten van het hout politieagenten rondlopen. Ze vertelde me dat de agenten iemand snel hadden zien weglopen (dachten met drugs in zijn bezit) en waren die jongen nu aan het achtervolgen. Op dat moment hoopte ik echt dat er geen rellen zouden uitbreken op dat kleine stukje grond. Even later moesten we toch naar buiten. Ik denk dat iedereen die daar woonde buiten stond en heel raar opkeek toen er een blank meisje naar buiten kwam. Temela moedigde mij aan om iedereen een vragenlijst te geven. Dus ik slikte mijn angst in en begon mijn uitleg. Niet veel later hadden alle mannen een vragenlijst in hun handen en de agenten stonden er bij en keken er naar. Die konden hun ogen niet geloven dat iedereen zo mak als een lammetje zo serieus een vragenlijst zat in te vullen terwijl ze net allemaal ruzie hadden. Wat later op de dag kwam ik een vrouw tegen die me even alleen wou spreken. Ze vroeg me of ik haar kon helpen met het leren lezen. Haar zoon ging nu naar school en ze werd 30 jaar, maar ze kon hem niet helpen met zijn huiswerk. Ik riep Temela er bij en legde haar de situatie uit, omdat ik natuurlijk niet weet hoe dat je iemand leert lezen (Laura waar was je!!). Temela wist direct wie ze moest aanspreken. Ik zal het geluk op het gezicht van deze vrouw niet snel vergeten.

Vrijdag 18 juli was het Mandela day. Dan wordt iedereen aangezet tot iets doen voor een ander voor 67 minuten. Natuurlijk doen we al elke dag iets voor anderen op het project dus ik koos mij een project uit dat ik had leren kennen doorheen mijn onderzoek. Daar kon ik samen met nog heel wat mensen helpen koken voor de armen. Het was super gezellig om weer heel wat mensen te leren kennen. Ik kwam daar gewoon binnenlopen en ik werd al helemaal opgenomen in de groep. Ze vonden het geweldig dat ik zo goed kon koken en ik probeerde het snijden van de groenten in goede banen te leiden. Die avond gingen we met ons groepje vrijwilligers naar de film. Even een normale avond na al die indrukken.

Ik het weekend hadden we besloten om uit te gaan. Onze zaterdagavond/nacht werd legendarisch. Met waterpijp, cocktails, shotjes en dansen. Heel veel dansen! Grappig genoeg waren het vooral vrouwen die ons constant wilden beschermen. Ook de bodyguards kwamen steeds vragen of het goed was dat bepaalde mensen bij ons kwamen zitten. Na heel wat interessante gesprekken, alcohol en dansmoves later lagen we weer in ons bed. Maar niet zoals anders. We kregen het idee om alle bedden van de twee kamers in 1 kamer te zetten en zo allemaal samen te slapen. 's Ochends wakker worden en niet meer weten waarom we nu allemaal samen lagen, zorgde voor nog meer hilariteit. Een frisse duik in het zwembad en een goede nachtrust later, waren we weer klaar voor een nieuwe werkweek.

Gisteren was mijn laatste dag samen met de CCG's. Het is zo leuk dat ik door deze vragenlijsten al zo veel mensen heb leren kennen. Mensen weten nu dat ik uit Belgie kom en niet uit Nederland (hihi) en de CCG's roepen al van ver als ze mij zien. Ze lachen dan onder elkaar van "De jongens willen allemaal met haar trouwen als ze met mij meegaat!", "Ja!!" roepen ze dan allemaal. Ze vinden dat zo grappig. En dan nemen ze mij eens goed vast; "Ik heb u gemist, mijn baby!". Oh, ik weet nu al dat het heel erg moeilijk gaat zijn om te vertrekken over twee weken. Maar dus gisteren liep ik doorheen Merebank (dit was best ver stappen) in de Indian Community. In plaats van veel vragenlijsten af te nemen werd ik eerst ondergedompeld in het heerlijke eten. Ik leerde Rosti maken met witte kool, ik kreeg vruchten mee die in de tuin hingen en tot slot kregen ik een zak met indische snacks. Dit had ik nog nooit meegemaakt! Ik werd tevens uitgenodigd voor een lunch met verschillende CCG's bij een van deze vrouwen thuis volgende week dinsdag. Wat een dag!

Ik kan dus mijn laatste weken helemaal niet gebruiken om te reizen, want ik wil hier helemaal niet weg. Er is nog zo veel dat ik wil ontdekken en mensen waar ik nog eens een bezoekje moet gaan brengen. Wel heb ik voor mijn laatste weekend een safari geboekt met Be More. Die leeuwen moet ik toch nog gezien hebben!