A real Wentworth girl

De afgelopen week was ik nog helemaal alleen in het huisje in Jenny haar tuin, maar vanaf volgende week dinsdag komt daar gelukkig verandering in. Het is niet zo dat ik elke avond alleen zit, want ik mag bij Jenny en haar familie naar tv kijken en bijpraten. Maar ik wil haar ook niet elke avond storen. Zeker niet nu ze voor enkele weken haar kleinkinderen bij zich heeft voor de wintervakantie. Ze zien hun 'Granny' ook maar enkele keren per jaar. Dan amuseer ik me maar met koken en tv kijken in de koude avonden. Overdag schijnt de zon, maar eens het donker is, lig ik toch liever onder mijn deken kijkend naar Generations en andere locale programma's.

Maandag vertrok ik met een Community Caregiver (CCG) Wentworth in voor mijn vragenlijsten. We stopten bij haar patienten, mensen uit de buurt en mensen wonende in de flats. Het regende dus er liep niet veel volk op straat. Toch deden we die dag 17 vragenlijsten. Ik kwam voor het eerst binnen bij de mensen in dit dorp en liep door de verschillende buurten waar ook de aunties van het Wentworth Victim Friendly Centre wonen en ik schrok. Ik denk echt dat ik vorig jaar helemaal niet goed heb opgelet. Sommige mensen wonen echt in gevaarlijke omstandigheden, zonder electriciteit. Anderen hebben dan alleen maar een bed en wel een super grote flatscreen televisie. Van straten zijn hier geen sprake meer. Volgens mij is alleen de hoofdweg verhard. Wij mochten hier natuurlijk niet komen zonder begeleiding en daarom zag ik dit vorig jaar niet. Maar wat een eyeopener was dit! Iedereen was heel erg vriendelijk en ook de Caregiver Lerene nodigde me bij haar thuis uit voor een tasje thee. Dit sloeg ik natuurlijk niet af, want ik was benieuwd hoe zij woont in deze buurt. Woensdag ging ik mee met Caregiver Colleen. Samen met haar zag ik een ander deel van Wentworth, vlak bij een olieraffinaderij midden in het dorp. Niet te geloven! De dampen zijn zo ongezond voor deze mensen en heel wat patienten van haar lijden aan astma hierdoor. Die dag hebben we veel jongeren op straat bevraagd en er vroegen er veel of we werk hadden. Ik vroeg me af waarom de fabriek, vlak naast hun woningen, geen werk bood. Maar daar namen ze blijkbaar alleen maar zwarten aan en geen colored, zoals de mensen hier zijn. Ik merk steeds meer en meer dan men elkaar hier in hokjes indeelt en generaliseert op huidskleur zoals de Indians zijn allemaal zo en de Zwarten zijn allemaal zo. Door het rondlopen in het dorp, leer ik veel mensen kennen, ik versta hun engels accent ook veel beter en vind het soms moeilijk om op een Nederlands woord te komen. Op het werk moesten ze daar erg om lachen en zeiden: "You became a real Wentworth girl!". Durban is echt de warmste plek van Zuid-Afrika, letterlijk en figuurlijk.

Op donderdag hielden we op het werk een traditionele lunch, waar ik hielp koken. Ik hoop dat ik ooit zo een lekkere curry kan koken als dan Candy dat kan. We aten pap en meat, spinazie, chutney, mubunty's en zoete aardappels. 'S avonds hield ik de kleinkinderen van Jenny bezig met het maken van cupcakes en pannenkoeken in mijn huisje. Dat vonden ze geweldig.

Nu op naar een mooi zonnig weekend en een bezoekje aan het strand en dan uitkijken naar mijn nieuwe huisgenootjes en hopelijk opnieuw veel vragenlijsten.