Don't cry because it's over, smile because it happened!

Hallo iedereen,

Tijdens het schrijven van dit verhaal ben ik reeds thuis, maar ik wil jullie toch nog op de hoogte houden van mijn laatste twee weken in Zuid-Afrika. In dit bericht bespreek ik de werking van een ander project binnen de organisatie Be More, mijn belevenissen tijdens een kerkviering, een case in verband met rouwverwerking bij kinderen, een speciaal bezoek aan een crèche en tot slot een fantastische afsluiter in The Blue Roof!

Karen en ik hadden contact gelegd met een andere organisatie binnen 'Be More', Kanya Hospice genaamd. Deze organisatie verzorgt gratis thuisverpleging voor AIDS-patiënten. Een dag meelopen met de zorgverleners was een mooie ervaring voor mij. Ik was verrast door de omgeving waar deze hulpverleners in moeten werken; de wegen bestaan uit zand en stenen, de huizen zijn moeilijk bereikbaar op de heuvels van Amanzimtoti en bestaan uit klei en golfplaten daken, maar dit alles bevindt zich tussen de pracht van suikerriet versus palmbomen. Het uitzicht is om van te dromen, maar het leven van deze mensen allesbehalve. Je kunt stellen dat bijna iedereen in deze dorpen besmet is met HIV, met als gevolg een uitbraak van verschillende ziektes zoals; TBC, kanker, tal van ontstekingen, .... Een bezoekje van hulpverleners, verpleegsters en Westerse vrijwilligers doet deze mensen helemaal opleven. Zo zien ze nog eens iemand tegen wie ze kunnen praten, al was dit wel in het Zulu. Hierdoor kon ik helaas niets van de gesprekken verstaan, maar een glimlach maakt deze mensen al zo blij en dat was voor mij een fantastische ervaring.

In Zuid-Afrika wonen en niet naar de kerk gaan, is bijna onmogelijk. Iedereen leeft zo dicht bij zijn/haar geloof, dat ik deze kans niet voorbij kon laten gaan. Bij Wendy (één van de aunties op mijn project) regelde ik een bezoekje aan haar kerk. Zij bleek pastor te zijn bij een Gospelgemeenschap. Dit bezoek was helemaal wat we hadden gehoopt: aan dansen en zingen geen gebrek. En natuurlijk deed ik mee! 

In mijn vorige bericht heb ik de case van een klein meisje vermeld dat maar niet kon verwerken dat haar vader al verschillende jaren vermist was. Ik wou dit verlies een plaats geven door samen met haar een doos te knutselen waarin ze al haar herinneringen kon steken. Vanaf het eerste moment dat ik haar de doos liet zien, samen met de rest van het knutselmateriaal stond er een glimlach op haar gezicht. Ze vroeg aan mij hoe ze de naam van haar papa moest schrijven. Hierdoor wist ik meteen dat ze het doel begreep (wat niet altijd even gemakkelijk is door het taalverschil). Toen de doos af was, liep ze er de hele trauma room mee rond. Zo fier was ze, en natuurlijk was ik ook fier! 

Een iets moeilijker moment hadden Karen en ik toen we bij een crèche een voorlichting in verband met verkrachting moesten geven aan kindjes van vier jaar. We hadden deze opdracht gekregen bij ons eerste bezoek aan deze crèche. Het leek ons interessant om een verhaal uit te werken waar de kindjes een boodschap konden uit halen. De verantwoordelijke van de crèche vertelde ons dat de kinderen de echte woorden dienden te leren over hun lichaamsdelen, zoals penis en vagina, en niet de kinderwoorden die ze vaak gebruiken zoals flower. In het verleden is er gebleken dat een verkrachtingszaak is verloren omdat het kind het woordje flower tijdens haar verklaring gebruikte. Om dit kost wat kost te vermijden moesten wij de woorden voor volwassenen gebruiken in ons verhaal. Karen en ik gingen op zoek naar onze mascotte van het verhaal, en kwamen uit bij een knuffelolifant 'Ellie'. Ellie ging in ons verhaal op familiebezoek en tijdens het nemen van een bad kwam haar nonkel de badkamer binnen en deed dingen bij haar die niet mochten. Jullie mogen zelf invullen wat.. We gebruikten een rode kaart en een groene kaart om de dingen te visualiseren die goed of slecht waren. We hebben tevens gebruik gemaakt van de interactie van de kindjes. Het accent van het verhaal lag op het feit dat Ellie dit tegen haar mama en papa durfde vertellen, waardoor haar nonkel gestraft werd. Haar kast met geheimpjes bleef niet dicht. Dit verhaal en alle expliciete uitleg die we moesten geven aan deze kleine kindjes, voelde helemaal niet juist aan, want zo'n jonge kinderen horen hier niet aan te denken. Toch is dit de harde realiteit en wilt de crèche een veilige plek bieden aan deze kinderen waar ze open kunnen praten over eventuele gebeurtenissen in hun leven. Ellie de olifant zit nu in het klaslokaaltje in zijn kast waarvan de deuren open staan.

Ten slotte wil ik jullie graag wat meer vertellen over een laatste project dat ik samen met de andere vrijwilligers heb gerealiseerd in The Blue Roof. The Blue Roof is een wellness center waar men zich gratis kan testen op HIV, anti-retrovirale medicijnen krijgt, recht heeft op hiv-counseling. Men doet aan; screening van tuberculose, screening op baarmoederhalskanker, psycho-sociale ondersteuning, community outreach, en ten slotte biedt men counseling aan in verband met alcohol en drugs misbruik. De kliniek bereidt tevens elke dag gratis voedzame maaltijden voor patiënten en hun families die de kliniek bezoeken, om ervoor te zorgen dat elke patiënt die de kliniek bezoekt hun medicatie kunnen innemen met een warme, voedzame maaltijd. Het is een mooie omgeving waar de patiënten terecht kunnen. Ik voelde me er direct thuis, want ook het personeel was heel vriendelijk. Natuurlijk kregen we weer een hapje en een drankje aangeboden (sugarbeans met aardappel, rijst, pompoen en rauwe groenten). Ik kreeg al vrij snel een plan in mijn hoofd om iets te organiseren met mijn sponsorgeld. Alleen was het een beetje afwachten hoe men er op zou gaan reageren. We planden al snel een tweede bezoek aan The Blue Roof, ditmaal met de sociaal werkster. Zij legde ons uit hoe ze concreet te werk gaat met de mensen die HIV-positief getest zijn. Ik was echt verrast door de manier van aanpakken van de organisatie, de hoeveelheid psychologen, mensen die werken in de farmacie, dokters etc... Het is een aangename omgeving om even alle problemen te vergeten. Samen met Karen stelde ik voor aan de sociaal werkster om een soort van verwendag te organiseren voor vrouwen van alle leeftijden met AIDS. Ik kreeg meteen een positieve reactie, wat me aanmoedigde om mijn idee verder uit te leggen. We haalden meteen één van de managers er bij. Ik legde uit dat ik graag een dag wou organiseren waarbij vrouwen met AIDS zich opnieuw vrouw konden voelen. Zo zouden we zorgen voor een ontspannen sfeer waarbij men een handmassage kan krijgen en eventueel nagellak, muffins, chips, thee, koffie, fruitsap, magazines etc.. De manager van The Blue Roof stelde meteen voor om ook te zorgen voor machines die voeten en benen kunnen masseren. Dit vonden we een geweldig idee! Ook stelde ik voor om de de vrouwen, wanneer ze naar huis zouden gaan na de relaxsessie, een pakketje mee te geven met handcrème, nagellak en een positieve spreuk. Na nog een tweede vergadering de week erna kreeg alles een beetje vorm. Daarbij werd besproken wie voor wat zal zorgen. De patiënten bereiken was de verantwoordelijkheid van de sociaal werkster. De dag naderde en ik vond het spannend, omdat ik niet wist wie zou komen opdagen en of er wel iemand zou komen opdagen! Uiteindelijk was het een groot succes. Met alle vrijwilligers samen hebben we er een geweldige dag van gemaakt. De 30 pakketjes waren allemaal weg, de patiënten voelden zich allemaal ontspannen, wij als vrijwilligers liepen rond met een glimlach, en The Blue Roof was heel positief over dit alles. Het liep allemaal erg vlot en de mensen hebben echt genoten. Voor ons was het een unieke ervaring om de patiënten te tonen dat we niet bang zijn om AIDS-patiënten aan te raken, te verzorgen en er mee te praten. 

Dit laatste project was een mooie afsluiter van een paar fantastische maanden in Zuid-Afrika. Ik heb echt het gevoel dat ik door kleine gebaren mensen gelukkig heb gemaakt, zoals een glimlach, een aanmoediging en een aanraking. Ik heb geleerd dat men geen behoefte heeft aan grote veranderingen, net zulke kleine gebaren zorgen er voor dat je, diep vanbinnen, gelukkig wordt. 

Door middel van volgende spreuken heb ik mij volledig kunnen openstellen voor de kleuren, beelden, geuren, geluiden en smaken van het magische Zuid-Afrika:

~ Never underestimate the power of a kind word or deed

~ Don't miss the magic of the moment by focusing on whats to come

Na het zien van vele vrienden en familie heb ik alle indrukken kunnen verwerken en ben ik klaar voor mijn volgende reis: West-Amerika & Alaska!